Перад тым, як адправіцца ў госці да сям’і Бабрыцкіх, загадзя тэлефаную Віталію, каб удакладніць месца жыхарства. Мужчына ветліва тлумачыць: «Прыватны дом з чырвонай брамай, мы вас чакаем». Не губляючы часу, рушылі па дадзеным адрасе. Сапраўды, чырвоная брама ўжо адчынена, а за ёй нас з лагоднымі ўсмешкамі сустракае адразу ўся сям’я: Віталій, яго жонка Жанна і трое цудоўных дзетак – васьмігадовы Віктар, шасцігадовая Дар’я і сямімесячная Дзіяна. Самы маленькі член сям’і ўтульна месціцца на руках у матулі, паглядаючы на гасцей блакітнымі вочкамі, спачатку крыху насцярожана. Але праз паўхвіліны знаёмства на твары дзяўчынкі з’яўляецца ўсмешка, маўляў, заходзьце, мы вам рады. 

Калі мары здзяйсняюцца

Жанна адразу прапаноўвае чай з салодкім пачастункам, а маленькія жыхары ў момант займаюць месцы за абедзеным сталом. Відаць, такія пасядзелкі ў сям’і Бабрыцкіх бываюць нярэдка. Паміж мужам і жонкай адразу адчуваецца асаблівая сувязь, быццам яны разумеюць адзін аднаго без слоў. Першае, чым цікаўлюся ў сямейнай пары, як і калі іх лёсы перапляліся. 

– Гісторыя нашага знаёмства даволі незвычайная, – з усмешкай распачынае Жанна. – Гэта быў 2005 год, калі было асабліва папулярным знаёміцца па тэлефоне. І так атрымалася, што і я, і Віталій трапілі адзін на аднаго ў гэтай сетцы. Пашчасціла, як кажуць. 

Пасля некалькіх тэлефонных размоў Жанна і Віталій вырашылі сустрэцца, і пасля гэтага ўжо ніколі не расставаліся. Тады дзяўчына якраз атрымоўвала педагагічную адукацыю, а яе выбраннік – пачынаў вучобу ў інтэрнатуры Гродзенскага медыцынскага ўніверсітэта. У 2009 годзе пара ажанілася і распачала сваю гісторыю. Праз некаторы час сямейнага жыцця абодва вырашылі, што для поўнага шчасця ім не хапае маленькага хлопчыка або дзяўчынкі. Але гэта атрымалася не адразу. Толькі праз некалькі гадоў працяглага чакання Віталій і Жанна ўпершыню сталі бацькамі, і тады, адзначаюць субяседнікі, жыццё змянілася назаўсёды. Нованароджанаму хлопчыку далі імя Віктар, што азначае «пераможца». 



– Калі я стаў татам, то некаторы час нават не мог да канца гэта ўсвядоміць, – дзеліцца Віталій. – Эмоцыі былі такімі яркімі і незабыўнымі, якіх я не адчуваў да таго моманту ніколі. У той дзень мы сталі самымі шчаслівымі людзьмі – сталі бацькамі. 

Другую дачку Дар’ю так доўга чакаць не прыйшлося: яна з’явілася на свет праз два гады пасля нараджэння сына і прынесла бацькам яшчэ адну хвалю невымернай любові. А сем месяцаў таму нарадзілася маленькая Дзіяна, і сям’я Бабрыцкіх стала шматдзетнай. Так здзейснілася запаветная мара Віталія. 

– Заўсёды хацеў мець вялікую сям’ю. На жаль, жыццё напоўнена не толькі светлымі і радаснымі момантамі, бываюць і цяжкасці, з якімі, часам, складана справіцца аднаму. А нашы дзеці будуць трымацца разам, разумець, што яны ёсць адзін у аднаго, – дадае Віталій. 

Адказнасць – за татам

Прафесія нашага героя даволі складаная і вымагае асаблівых да яе адносінаў. Віталій працуе ўрачом-эндаскапістам у Гродзенскай універсітэцкай клініцы. Часта мужчыне даводзіцца працаваць у начную змену, праводзіць на працы выхадныя і святочныя дні. Члены сям’і з разуменнем адносяцца да таго, што чарговы Новы год або Міжнародны жаночы дзень тата праводзіць у сценах клінікі, а не дома. Таму што ведаюць – праца ў бацькі адказная, ён дапамагае людзям. Але разам з гэтым, ёсць дні, калі нават работа не можа перашкодзіць Віталію быць дома – гэта дні нараджэння яго дзяцей. 

– Я магу правесці на працы свой дзень нараджэння, але ніколі не праігнарую свята маіх дзяцей. Гэта мой бацькоўскі абавязак – быць побач. Я павінен быць для іх прыкладам, прывіць ім галоўныя каштоўнасці, каб яны адправіліся ў дарослае жыццё паўнацэннымі асобамі, – гаворыць субяседнік. – Мы стараемся выхоўваць дзяцей так, каб яны выраслі добрымі, сумленнымі і справядлівымі людзьмі. 

Вяртаючыся з працы, Віталій намагаецца правесці як мага больш часу з сям’ёй. Побач з блізкімі людзьмі, падкрэслівае мужчына, знікае самая цяжкая стомленасць, адыходзяць у нябыт неспакойныя думкі. Адзін з улюбёных заняткаў сям’і – падарожжы. З асаблівай пяшчотай бацькі і дзеці ўспамінаюць свае вандроўкі ў Мінск, Ліду, Баранавічы. А гэтым летам сям’я Бабрыцкіх плануе арандаваць аўтадом і адправіцца ў новае падарожжа па Беларусі. Акрамя гэтага, большую частку вольнага часу члены сям’і праводзяць на свежым паветры. Разам яны гуляюць у парку, катаюцца на веласіпедах, арганізуюць пікнікі. Дзеці задзейнічаны ў розных гуртках: Віктар добра гуляе ў шашкі і шахматы, Дар’я займаецца гімнастыкай. Разам яны наведваюць заняткі па айкідо. 




Дарэчы, гэтым летам сям’ю чакае яшчэ адна важная падзея – пераезд у свой новы дом, які ў хуткім часе будзе дабудаваны поўнасцю. Адказнасць за новае жыллё нёс непасрэдна Віталій, а дапамагаў яму ў працы бацька. Падчас размовы пра новы дом свой каментарый тут жа дае дачка Дар’я:

 – Засталося зусім-зусім трошкі! Трэба толькі купіць неабходную мэблю, усё расставіць і навесці прыгажосць. 

Па словах жонкі Віталія, яшчэ ў пачатку сямейнага жыцця муж паабяцаў пабудаваць для іх будучай вялікай сям’і так званы радавы маёнтак. Цяпер засталося зусім няшмат часу да таго моманту, калі ўся сям’я пераступіць парог новага дома. Жанна дадае: Віталій заўсёды сціпла расказвае пра свае дасягненні і поспехі. А таму добра, што побач ёсць блізкі чалавек, які ў патрэбны час дапаможа ў гэтым.

– Ён даў абяцанне і зрабіў усё, каб яго стрымаць. Таму што мой муж надзейны. Ведаеце, жыццё прынесла нам нямала выпрабаванняў, але гэта зрабіла нашу сям’ю толькі мацнейшай. Я дакладна ведаю, што ён можа справіцца з усім. Дарэчы, мы з ім вельмі розныя. Я эмацыянальная, часам занадта. А Віталій – разважлівы, адказны. Мы дапаўняем адзін аднаго, – дзеліцца Жанна. 

Гавораць дзеці

Безумоўна, для кожнага дзіцяці яго бацька – самы прыгожы, клапатлівы і моцны. Іншымі словамі, самы лепшы. А які яшчэ Віталій для сваіх дзяцей? З такім пытаннем звяртаюся да старэйшых дзяцей нашага героя – Віктара і Дар’і. Першае, што гавораць маленькія субяседнікі – наш тата адважны. На сустрэчнае пытанне, чаму менавіта адважны, адказ дае Віктар. 



– Таму што ён мне два разы ратаваў жыццё, – горда кажа хлопчык. – Першы раз, калі я выпадкова пырснуў сабе ў вока антысептыкам, а другі, калі праглынуў кавалак цацкі. Абодва разы тата хутка адрэагаваў і дапамог мне. Калі ён побач, нам нічога не страшна. 

история:https://grodnonews.by